سعدیه

محل استقرار

این آرامگاه در انتهای خیابان بوستان و کنار باغ دلگشا در 4 کیلومتری شمال شرق شیراز در دامنه کوه واقع است.

پیشینه

سعدیه نام آرامگاه سعدی شاعر برجسته پارسی زبان در قرن هفتم هجری قمری است. از آثار وی می توان به گلستان و بوستان اشاره کرد. همین طور قصاید، قطعات، غزلیات، ترجیع بند، رباعیات و مقالات و قصاید عربی در کلیات وی جمع آوری شده است. بنای اصلی و اولیه آرامگاه سعدی مربوط به دوره اتابکان فارس است و نخستین بار ابن بطوطه مراکشی در حدود سال 750 قمری آن را مشاهده نمود.

سبک معماری

بنای کنونی سعدیه از کاخ چهلستون اصفهان به اقتباس گرفته شده است. دارای ایوانی با ستون های چهار ضلعی بلند به همراه تزینات کاشی کاری در جلو بقعه بنا شده است. همین طور گنبد کاشی فیروزه ای بر فراز بقعه جلوه ویژه ای به این بنا بخشیده است. در درون بقعه کتیبه هایی با منتخباتی از گلستان و بوستان زینت داده شده است. محوطه باغ پر ازگل های رنگارنگ و زیبا است. در حیاط دو حوض مستطیلی قرار دارند که یکی به قصد گرفتن حاجت پر از سکه می باشد. در سمت چپ آرامگاه ، حوضی هشت ضلعی بنام حوض ماهی واقع است. کاشی کاری درون حوض به سبک سلجوقیان می باشد و طراح آن استاد تیرانداز می باشد.

بنیانگذار و بانی

در قرد هفتم خواجه شمس الدین محمد صاحب دیوانی وزیر معروف آباقاخان بقه ای بر بالا قبر سعدی ساخت اما یعقوب ذوالقدر حکمران فارس خانقاه را ویران کرد به طوری که اثری از آن باقی نگذاشت. در دوران زندیه به دستور کریمخان زند عمارتی شاهانه از گچ و آجر بر بالا مزار شیخ بنا گردید.

اهمیت ملی و جهانی

سعدیه در تاریخ 18 آذر 1354 به شماره 1010 در فهرست آثار ملی به ثبت رسید.

جاذبه های گردشگری مجاور این مکان

فاصله این بنا با باغ دلگشا 1 کیلومتر ، با باغ چهل تن و آرامگاه شاه شجاع 3 کیلومتر ، با حافظیه و باغ جهان نما4 کیلومتر و با آرامگاه خواجوی کرمانی 5 کیلومتر می باشد.